جزو معدود دفعاتی بود که به سمتم اومد؛ با لبخندی که چون همیشه مثل لبخند فرشته ها بود.
-می شه یه تیکه از شکلاتت بردارم؟
جواب مثبت از نظر من بدیهی بود: مگه می شه به کسی که مثل فرشته می خنده، جواب رد داد؟ می خواستم با دادن این توضیحات متوجه بی مورد بودن سوالش بکنمش. اما با خودم گفتم بهتره از این سو تفاهم که "به خاطر رو انداختنش برای یه تیکه شکلات به خودم اجازه نزدیک شدن بهش رو دادم" پیش نیاد، ترجیح دادم گفتن این حقیقت رو موکول کنم به زمانی دیگه و در نهایت به گفتن یه "مسلما" اکتفا کردم.