به زعم من گوش جالبترین عضو صورته: با اینکه یه سری گوشها
به نظر زیبا میان و یه سری زشت، و با اینکه پیچیدگی طرح ذاتیش بهش قابلیت
هوشرُبایی میده، ولی هیچ ملاک مطلق زیبایی شناسانهای برای پیشتعریف گوش
زیبا وجود نداره: نه بزرگیش به خودی خود اونقد مهمه نه کوچکیش؛ نه انهنای
خاصی درش ایده آل تایپه نه صافی... یحتمل به همین دلیل اصولا چندان عمل
زیبایی ای هم براش مرسوم نیست(مگه برای برطرف کردن یه حالات نادری مثل آینه
بغل بودنش که تازه اونم طرفدارای خاص خودش رو داره). گوش یعنی آزادی مطلق.
آزادی در برگزیدن یک زیبایی شناسی شخصی...
پ.ن. تازه همه اینا بدون منظور کردن اعصاب حساسش که با اصوات غریب ایجاد شده موقع خورده شدنش، تحریککنندهترین ترکیبها رو میسازن...