شیداییه
او به نقش ماه تولد در نوع شخصیت معتقد است؛ من لاطاعلات و میدانمش. او به "مردان مریخی زنان ونوسی" معتقد است؛ به نظر من اینطور کلیشه پردازی ها صرفا شطحیاتی عامه پسند است. او مترصد بازگشت به رابطه ای است که به رسمی ترین شکلی بریده اش: طلاق؛ من همیشه اینطور کاراکترهای ضعیفی را فاقد حداقل های جذابیت میدانستم و تصورم این بود که این مساله قطعا ترن آف بزرگی است. همیشه از دادن اینطور احکام مطلقی درمورد اینطور مسائلی پشیمان شده ام و در نهایت اینجایم که شده فکر و ذکرم. اما برای خودم جالب اینجاست که بطور متناقض نمایی اینطور شواهد و گواههایی برای من سندی است بر در میان بودن پای "عشق" به استناد آن تعریف سلبیش در مقابل "عقل". مگر نه اینکه عشق نفی عقل است؟ پس اپر عناصری مطلقا خلاف منطق در طرف باشد در عین حالی که تک تک سلولهای بدنت بخواهدش، همه شک ها در مورد عاشقانه بودن ماجرا . در واقع حضور اینطور عوامل غیرمنطقی ای در عین خواستن، برای ناخودآگاهم به عنوان نگهبان سختگیر حافظ استقوس روانم، حکم حکومتی است تا عنان اختیار شیدایی کردنم را رها کند
ادامه دارد...