هیچ وقت نتونستم مرز بین حقیقت و توجیهاتی که ذهنم واسه خودم جور می کنه رو پیدا کنم. گذاشتم لحظه خدافظی برسه و بهش گفتم خیلی جذابه برام و رفتم. حالا توضیحم اینه که نمی خواستم در حالی که شوکه شده ازش عکس العمل بخوام. اما شایدم دلیل اصلیش ترس و خجالت بود که داشتن این احساسات برای من خرسمبک خودش انقد شرم آوره که اصلا بعید نیست ذهنم برای برائت چنین توجیهاتی جور کرده باشه!