یه پست
الیزه انگیزه ای شد واسه اینکه یه کم با این مغز علیلم به مساله خیانت ور برم. بذار بجای خیانت بش بگیم رابطه یکی از طرفین رابطه با شخصی ثالث. خیانت که می گی به دلیل بار منفی کلمه، پیشاپیش کلی بار منفی بهش حمل کردی که واسه یه بررسی منصفانه درست نیست. اما چیزی که به عنوان مقدمه به ذهنم می رسه اینه خیلی ها برای توجیه رابطه مونوگامی می رن سراغ ذات بشر. برای رد این مساله این تو ذهنم می آد که "وقتایی که سکس خوب و مناسبی داری و از شرایط جنسی ات راضی ای، معمولا ذهن جنسیت فعال تر عمل می کنه و میل جنسیت به همه بطور عام بیشتر می شه." مثلا در مورد شخص من احتمال تمایل پیدا کردنم به سکس با شخص ثالث در بازه ای که با یکی سکس های بدی دارم، خیلی کمتر از بازه ایه که تو یه رابطه از نظر جنسی ارضاکننده ام. البته شاید روی دیگه سکه این باشه که کسی که اصلا سکس نداشته یا سکساش مزخرف بوده باشن، امکانش هست عقده سکس خوب بگیردش و بخواد. شاید این دو تا دو روی سکه باشن و همدیگه رو خنثی کنن اما به هر حال نکته اینجا است که پایه ای ذاتی و مطلق برای مونوگامی بر اساس این تحلیل روان جنسی رد می شه. بد نیست به این نکته هم توجه بشه که معمولا کسی که به دلیل عقده دنبال شریک جنسی می ره، کمتر موفق می شه چون حالتش حالت سکسی ای نیست. فک کنم یکی دو تا پست دیگه جا داشته باشه این بحث رو ادامه بدم.