رفته بودم بام تهران. اونجا یه سری بانجی برای خردسالا که سه چهار مترم بیشتر ارتفاع نداره. یه دختر بچه داشت با بانجی بالا و پایین می رفت. موقع بالا رفتن موهای بلند و زیباش کل صورتش رو می پوشوند و موقع پایین اومدن می رفت سمت آسمون و صورت خندون پر از ذوقش پیدا می شد. دیدن حرکات نوسانی اون که هر روی سکه اش یه جور جذاب بود، یکی از مسحور کننده ترین صحنه هایی بود که به عمرم دیدم. تازه جیغ های کودکانه و شادش هم موسیقی متن به شدت مناسبی به نظر می رسید. من که حسابی هیپنوتیزم شده بودم...