در کل فمینیستها به دلیل درکی که از نظام سلطه جنسی دارن، طرفدار حقوق هم جنس خواهها هم هستن. چیزی که به اشتباه گاه سهوا و گاه به عمد و برای خراب کردنشون به علاقه خودشون به همجنس خواهی تعبیر می شه. اما چیزی که من می خوام بهش اشاره کنم مشکلی است که در موضع گیری فمینیستی نسبت به یه دسته خاص از همجنس خواهها پیش می آد: عده ای از همجنس خواهها(چه مرد چه زن) در رابطه خودشون نقش کلیشه ای مرد و زن رو بازتولید می کنن. یعنی یکی نقش شوهر کلیشه ای رو می گیره و دیگری نقش زن کلیشه ای رو. بر فرض مثال اگر دو تا زن باشن یکی از آنها لباس های مردانه می پوشه و آرایش نمی کنه یا اگر مرد باشن یکیشون آرایش غلیظ کرده و موهای بدنش را تیغ می کنه و ناز و عشوه رو سرلوحه اعمال خودش قرار می ده. برای من به عنوان یه فمینیست باز تولید روابطی که اصلش هم اصلا آش دهن سوزی نیست، کار هجوی و مردودی است. در واقع با این حرکت تو وابستگی خود را به عنوان یه همجنس خواه به نظام سلطه مردسالاری که بزرگترین سرکوبگر هویت جنسی توست رو حفظ کردی. این حرکت مثل اینه که محکوم به اعدامی عاشق جلاد خود باشه.
پ ن: این نوشته با نگاه فمینیستی به قضیه است و منظور این است که به عنوان یه فمینیست نمی تونم از اینگونه همجنس خواهی حمایت کنم. ولی باز هم بر اساس اصل آزادی فردی رای به برخورد حذفی با این دسته هم جنس خواهها هم نمی دم.