من نمی دونم واقعا مساله خیانت(الالخصوص مرد به زن) انقد گسترده است یا ذهنیت شکاک زناهاست که چنین ابعادی به قضیه می ده. تجربه شخص من به عنوان پسر این بوده که اکثرا حرکاتم تحت شک طرفم(حتی اگرم خودآگاه نباشه، بطور ناخودآگاه) بوده و حتی گاهی با تهمت خیانت بی دلیل روبرو شدم. نمی دونم تجربه اش رو داشتین یا نه ولی برای من که بسیار دردناکه. دلیل این مساله اصلا واسم اخلاقی نیست. در واقع یکی از دل خوشی های بسیار مهم برای من تو رابطه اینه که طرفم باورم داشته باشه که یکی از مصداقهای این باور، باور به حرفهام در زمینه علاقه به خودشه. هرچند وقتی تو به اشتباه با چنین تهمتی روبرو می شی اکثرا با دلایل موثقی می تونی بی مورد بودن تصور طرف مقابلت رو بهش نشون بدی؛ اما حس خُسرانی که به خاطر زایل شدن این دلخوشی که یکی از عمیق ترین لذتهای رابطه است، چیزیه که ته اش واست باقی می مونه تا حدی که گاهی ترجیح می دی به جای نشتن و قانع کردنْ کلا بزنی زیر همه چی... طور کلی این پروسه ناراحت کننده از عوارض مردسالاری مترتب بر مردانه و می تونه دلیل قانع کننده ای باشه برای لزوم فمینیست بودن آنها.