سر خلا باسن لخت
آفتوبه
Friday, June 29, 2007
عشق زمینی همیشه فتح البابی بوده برای ظهور یه مبارز. به نظر من دلیل این مساله اینه که عشق به تو یاد می­ده که درد دیگران می­تونه درد تو باشه و این می­تونه بسط پیدا کنه تا درد قومی بشه دردت. به علاوه عشق تورو با این مفهوم آشنا می کنه که گاهی تصویر در ذهن آدم­های دیگه می­تونه از جون(خود وجود) ارزشمند تر باشه و کلاً این "استحاله وجود در ذهن"ی که از عناصر اصلی عشقه، از پشت گرمی­های یه مبارز برای پافشاری روی عقیده­اش تا حد مرگه.
پ ن: منظورم از یاد دادن یه پروسه آموزشی خودآگاه نیست. بلکه دگم های ذهنت درباره درد(که قبلا اونو فقط محدود به خودت و بدن می دونستی) و ارزش(که قبلا برات فقط در امتداد وجود و سعادت خودت تعریف می شد) با عشق نقض می­شن و آماده پذیرش تعریفهایی نوین و فراتر از حیوانیتت می شی.
نوشته شده در 2:40 AM توسط don sifon.
flush it
1 Comments:
Anonymous Anonymous said...
چقدر تند تند آپ می کنی؟....من با جمله اول پستت مخالفم!نه به خاطر زمینی بودن عشق _ مورد بحث بلکه به خاطر اینکه تبدیل به مبارز شدن بستگی به ماهیت همون آدم داره!عشق یک وسیله ست اصولا و در عین اینکه عشق رو در بالندگی موثر می دونم اما از یه آدم و اینکه هر آدمی باشه یک مبارز ساختن رو زیاد قابل دسترسی نمی دونم!
11:44 AM  
Post a Comment
<< Home