هروقت می بینم یه دختر عطسه اشو می خوره یا در حد یه پخ که به زور شنیده می شه عطسه می کنه، صدای مامانشو در نوجوانیش به وضوح می شنوم که "این چه وضعشه؟ دختر که اینطوری عطسه نمی کنه…" و تمام اینجور مجادلات برای فرو کردن دخترا در کلیشه شون در ذهنم تداعی می شه؛ چیزی که من اسمشو می ذارم خطنه روحی زنان و در نتیجه همه این سیر تفکرات دچار غصه عمیقی می شم…
بافتی دیگه هان؟