یه چیز جالب شنیدم. یکی به یه فعال قدیمی ایرانی در سازمان حقوق بشر اعتراض می کرد که چرا شما در اوایل انقلاب عکس العمل گسترده ای در برابر اعدامها و نقض شدید حقوق بشر نکردین. طرف در جواب اشاره کرد آن زمان فکس هم به زور بود و ما اصولا خبر نداشتیم اونجا چه خبر است و اگر هم خبر می شدیم بسیار سخت می توانستیم افکار خود را عمومی کنیم...
در واقع دوران سیاهی بود که دولتهای فاشیست به راحتی در حیاط خلوت خود هر کار می خواستند می کردند. این روزها حکومت دست رو کسی بلند کنه جیغ و ویغ همه بلند می شه و شاید همین عامل در آمدن زندانیان جدیده؛ که نمونشو در آزادی سریع فعالان زنان دیدین. این حضور رسانه و ایمان به چنین حقیقتی تا جایی است که دیگر سیاست گروه های مبارز پنهان کردن نیست بلکه باخبر کردن همه از فالیتها و هویتنشان است و این دست آوردی است که بدون همین رسانه های اخ و پیف و به قول دوستان دشمن بشر امروز، ممکن نبود.