ای بابا چرا آدم وقتی با یکی دوست معمولیه متوجه نمی شه که خانواده اش گیرن؟ بعد که با طرف پارتنر می شی تازه می فهمی که باید سر فلان ساعت خونه باشه و اگه نباشه ماجرا می شه و... این مساله واسه من تقریبا بسیار تعیین کننده است چون اصلا حوصله این بازیا رو ندارم و اگه از پیش بدونم یه همچین ماجراهای جلفی در انتظارمه، شاید اصولا عطای پارتنرشیپ با چنین کِیسی رو به لقاش ببخشم. فک کنم آخرش این آرزوم رو به گور ببرم(لااقل در ایران) یکی رو پیدا کنم که راحت بتونیم با هم دنگی همخونه شیم(البته بدیهیه جنبه جذاب بودن طرف پیش نیازی اساسیه). حتی اگه از پس خرج یه خونه تنهایی بر بیام، بازم تصویر مردی که خونه زندگی تهیه می کنه و زنی که قدم رنجه می کنه توش اصلا خوشایندم نیست. به نظرت تو روزنامه های کثیر الانتشار آگهی بدم جواب می ده؟!
پ ن: سه شرط که هرکدومشون احتمال کمی دارن باید با هم اتفاق بیافتن:
1- خونواده طرف کاملا باز باشن
2- طرف از نظر مالی روی پای خودش باشه
3- از دید آدم بد ادایی مثل من جذاب باشه
خلاصه اگه این احتمالات رو در هم ضرب کنی، متوجه می شی چرا می گم آرزوم رو به گور می برم.