یوز شدن در مراوده با جنس مخالف برای من یکی از بدترین حالات ممکن روانیه. اما یه نوع یوز شدن به زعم من نسبتا مشروع هست که با وجود حفظ حالت آزاردهنده اش، به خاطر ارزشمند بودنش خیلی وقت ها بهش تن می دم: در مواجهه با کسی که با وجود داشتن جذابیت های بسیار به دلایلی درونی یا دلایلی ناشی از رفتارهای موذیانه با ناخودآگاه طرف مقابل در موضع ضعف و عدم اعتماد به نفس شدید تو رابطه اش قرار می گیره. اینجور مواقع با نزدیک شد به یکی مثل من که منکر جذابیت و ارزشمندیش نمی شم و عملا نشون می دم خواهانشم(من هیچوقت تو رابطه یا مزدوج بودن یکی رو بازدارنده اپروچ خودم نمی دونم؛ درسته که احتمالا «نه» شنیدنم بطور غیر قابل اغماضی می ره بالا اما خُب من از «نه» شنیدن نمی ترسم حالا دلیلش هرچی می تونه باشه که به طرف مقابل مربوطه نه من)، هم خودش اعتماد به نفسش می ره بالا هم طرف مقابل حساب کار دستش می آد و معمولا رابطه شون دوباره گرم می گیره...البته خُب من این وسط یوز می شم و چیزی برام نمی مونه جز آزار ناشی از این پدیده